Zaterdag op naar Kampala

Zaterdagmorgen om acht uur vertrokken wij met Tim, Wilma en de jongens naar Kampala. De auto heeft een reparatie nodig i.v.m. een vreemd geluid bij de achter schokbreker (de monteur in Kampala is zeer betrouwbaar en levert goed vakwerk af) en de paspoorten van de jongens moeten opgehaald te worden. Ze kunnen dan gelijk van de gelegenheid gebruik maken om mee te doen met de kerstrun.
Het is ongeveer vier en een half uur rijden. Het eerste uur is over een onverharde zandweg met hobbels en kuilen, dus dan is het lastig om elkaar te verstaan. Maar eenmaal op de verharde weg gaat het stukken beter. Onderweg is er genoeg te zien op en langs de weg, want wij zijn niet de enige die van de weg gebruik maken. Er rijden niet alleen auto’s en vrachtwagens, maar ook fietsen en er lopen voetgangers. En er rijden heel veel volgeladen taxibusjes, die erg roekeloos rijden.
Naast de weg lopen geiten en koeien vastgebonden met een stuk touw aan hun poot.
Langs de weg staan tafeltjes met daarop o.a. tomaten, ananas, bananen, jackfruit,
Vooral de tomaten liggen altijd heel mooi opgestapeld in een piramide vorm.
In de grotere plaatsen zie je langs de weg veel winkel, maar niet zoals bij ons. Dit zijn gewoon stenen schuurtjes op een rijtje. Som staan hiervoor uitgestald houten/ ijzeren frames voor bedden, ijzeren deuren, bankstellen, doodskisten, plastic huishoudelijke artikelen en stoelen en nog veel meer. Ook zie je bij de slager stukken koe aan een haak buiten hangen en wordt er ook veel eten voorbereid zoals poscho en chapati’s. In de grote plaatsen zijn grote verkeersdrempels waar je af moet remmen en dan rennen de verkopers op je af met kip op stokjes, geroosterde maiskolven, maar ook zonnebrillen, elektronica, scheppen etc. Langs de weg wonen veel mensen en zie je spelende kinderen, maar ook vrouwen die de was doen en mensen die op het land werken. In deze droge tijd zijn de wegen erg stoffig en zie je vooral in de steden mensen die weg aan het weg aan het vegen zijn. Voor ons lijkt dit onbegonnen werk.
In Kampala is het één groot mierennest van taxi, auto’s, vrachtauto’s, boda boda’s en voetganger. Het is een hele kunst om hier veilig door heen te komen. Je moet hier brutaal zijn met rijden anders duurt het heel lang om van a naar b te gaan.
Wij stopte bij een winkelcentrum, bij sommige van de Oegandagangers bekend, hier is namelijk Nakumat gevestigd en iets verder op Spur. Nellie, Wilma en de jongens gingen wat boodschappen doen en de jongens naar de kapper. Tim moest naar een reparateur van zijn CD speler en zo begon Henk aan zijn eerste boda boda avontuur in Kampala. Het was in het begin even spannend het slalommen tussen de auto’s door, maar daarna was het best een leuke ervaring. Helaas was de CD speler niet gerepareerd en Tim wilde deze meenemen. Dit kon helaas niet omdat degenen die hiermee bezig was geweest er niet was. Een klein detail, deze CD speler staat daar al vijf maanden.
Hierna reden wij naar Shaloom om daar in te checken voor een verblijf van twee nachten. Nadat wij ons lekker gedoucht hadden, deze keer met warm water, liepen we naar de pizzeria. Hier hebben wij met z’n allen een heerlijke pizza gegeten met een portie patat erbij, dat is hier blijkbaar heel gewoon. Bij terugkomst met een kopje thee met elkaar wat foto’s en filmpjes gekeken van de “end of term”